Altijd tocht
Door Ria Stoop
Tijdens de bouw van de metro werkte mijn man (inmiddels 10 jaar overleden) bij de firma Bettenhaussen in de Spaanse Polder.
Dit bedrijf heeft al de roestvrijstaal producten gemaakt en geplaatst, zoals de leuningen, wandgedeeltes bij de roltrappen, andere wanden, de controlehokjes van de perronbeheerder (die zei “niet meer instappen!”) en waarschijnlijk ook de tourniquets.
Hij heeft altijd met plezier aan de bouw van de metro meegewerkt, alleen was er één groot nadeel: de altijd aanwezige tocht! Dat was - zeker in de winter - een heel groot minpunt. In deze periode heeft hij dan ook onderbroeken gedragen met pijpen. Iets waar toen veel moed voor nodig was!
Thuis vertelde hij over de vorderingen, hij was altijd nieuwsgierig naar alles wat er gebeurde. Het was toen heel wat dat hij ondergronds van de Leuvenhaven naar het Wilhelminaplein had gelopen.
Na de oplevering van de metro zei hij altijd trots: “Hier heb ik aan meegewerkt”. Dat vertelde hij zelfs aan de kleinkinderen die in 2007, toen 5 jaar, eens bij ons logeerden en met ons hun eerste metroritje maakten.
Als ik zelf nu, inmiddels 71 jaar, met de metro reis, dan ligt dit verhaal vooraan in mijn geheugen. Ik denk dan nog eens extra aan mijn man.